Regelmatig wordt me gevraagd waarom ik ZP’er ben. Ondertussen beschik ik over een aardige riedel aan antwoorden.
Hieronder een paar van mijn favorieten.

Als je weet wat de intermediair aan je verdient en als je dat afzet tegen de toegevoegde waarde, heb je de eerste al te pakken. Je houdt meer over, als je voor jezelf werkt tegen de tarieven die de intermediairs vragen.

Het “zelf bepalen wat je doet” is ook een duidelijke, maar in de praktijk komt het wel eens voor, dat je alles aan moet nemen. Beleg op je brood is fijn.

De laatste tijd leg ik de stelling neer dat, onder het nieuwe arbeidsrecht, elke nieuwe werknemer een vergelijkbare status heeft als een ZP’er.
Deze komt vaak hard aan bij een HR mens. Maar na enige tijd delen ze mijn mening.
Drie jaarcontracten en eenvoudige ontslag procedures, zonder hoge kosten voor de werkgever, zijn de norm geworden.
Dus wie ziet het verschil nog?